Адл га

               
                Прыкінуўся сабакам
                Снег пачарнелы,
                Толькі лапы і хвост
                Тырчыць яшчэ белы.
                Пад'язджаю бліжэй:
                Не гаўкае,не кусаецца,
                А улёгся ямчэй,
                Каб спаць,а не лаяцца.
                У дзень бо адліжны
                Гурба,як сабака снежны,
                Я ж праскочу увішна,
                А самой аж смешна!
                Гэтак пры дарозе,
                На шэрай, брукаванай,
                Снег ляжыць у знямозе,
                Адлігай пакараны.
                Тэмпературыць!
                Лоб свой белы
                Капрызна хмурыць,
                Шчэ ацалелы!
                І зусім сышоў на нет!
                Зямля,бач,агалілася,
                Ды ведае чалавек,
                Што зіма прытаілася.
                Вунь вячэрняя зара
                На мароз барвеецца,
                Значыць,злая зіма
                Нікуды не дзенецца.
                Вяду з ёю стасункі:
                Калі ж ты,цётка-зіма,
                Дасі свае дарункі,
                Бо іх у мяне няма.
                І боты з апушкай,
                Мяккай ды белай,
                Дай,зіма-душка,
                Бо я ўкалела
                На вятрах сіверных.
                Як чароўная казка
                Прыгодаў дзіўных
                Мае торбу пад завязку,
                Так і ты,мая белая,
                І табе ж зімуецца!
                Халадам ты верная,
                Любіш ды мілуешся.
                Адліга пацвельваецца,
                Цяплом падуе,
                На бок сонна павернецца
                І дасць добрую дулю.
                Схавай дулю прытка
                у рукавіцу светлую,
                Бо робіш брыдка,
                Непрыветліва.
                Прычакаем снегу,
                Цукру несалодкага -
                Вось будзе смеху,
                Што адліга кароткая.
                У Пракруставы ложак
                Цяпер ты уклалася,
                Над чалавекам нягожа
                Так насмяялася!
                Спужалася я ў дарозе,
                "Сабака ляжыць",-думала,
                І ніхто не абароніць, -
                Вось бяда падсунула!
                Адліга,дзень адліжны,
                Са стрэх ужо капае...
                А хто нам бліжні?
                Біблія адказвае!