Быў нялёгкі той бой на світанку.
Лезлі фрыцы нахабна, йшлі танкі.
Вось упаў пад бярозку салдат,
Моцна сціснуўшы свой аўтамат.
Вольны ветрык па полю гуляе
Падляцеў да бярозкі – люляе.
- Лепей воіна ты абудзі,
Лепей рану яму астудзі!
А сама дык лісты нахіліла,
Чыстай зорнай расой напаіла.
Вольны вецер прыціх, не гуляе,
Раны воіну зажыўляе.