Лёс кожнаму Ўсявышні дорыць сам
Да каго - не шчаслівы, ці вельмі далікатны!
Я ўдзячны за падарунак – Нябёсам -
За ворыва з дарагою не гладкай!
І гэтулькі гадоў па ёй трызненню -
Не ведаючы каляін,іх парадак,
Трываю груды, ямы, без сумневу,
На Шчасце належачы, ці выпадак!
Адно жадаю, - сыду ў Цішыню:
Што бясконца і доўга будуць сніцца,
Шум Пушчы - кране Вечнасці струну,
Сівых бяроз - на твары ляжа крыца!
Выгін ракі пад лёдам так гуллівы,
Каліны ягады зрывае вецер…
Садзіцца сонца ў Свеце клапатлівым,
У такім родным, цяпер - далёкім Свеце!
Студзень 2018