Да мяне прыйшоў Змітрок-
Шчыры верны дружа.
Жонцы ж ён - што скула у бок,
Бо абрыдзеў дужа.
Мы ж як сыдземся ўдвух,
Дык пачнем бяседу
Пад бутэлечку вінца.
Клікнем і суседа.
Жонка корміць нас,але
Кідае маланкі,
Што вантробы дастае
Ёй мая ужо п,янка.
Хлысь ды хлысь, патроху п,ём,
Заядаем скваркай.
Я ж на жонку паглядзеў -
Хутка будзе сварка!
Толькі як жа мне не піць,
Зразумейце , людцы!
Усё ў сярэдзіне гарыць,
Круціць, не сагнуцца!
Ды каб толькі то адно,
Дык яшчэ напуста -
Цешча стукае ў акно,
Каб ёй было пуста!
А чым цешча - лепш астрог!
Менш прыбудзе шкоды!
Я здароўе не збярог
З гэтакай нагоды.
Як пачне ужо, далібог,
Сварку гэта сцерва,
То, паверце мне, аб,есць
Косткі ўсе і нервы.
- Грошай бо чаму , зяцёк,
Мала зарабляеш?
І без справы што сядзіш,
Марна час губляеш?
Бо, па розуме яе,
Не павінен, людцы,
Я ні есці і ні піць,
І ні разагнуцца.
Мададзiцу і не дбай -
Умомант рассакрэціць!
Гэта ж форменны шпіён,
Усё яна прыкмеціць!
Ні прысесці мне, ні стаць
І ні прытуліцца.
Дзе ж пры гэтакім жыцці
Мне і не напіцца!
Тут і праца не ідзе,
Жонка не кіруе.
А як выпіў - па бядзе!
Зноў жыццё віруе.
Так што , любыя мае,
Як пра нашу хату -
Вельмі проста: ў тым, што п,ю
Бабы вінаваты!