***
Светлай памяці мамы
Калі хавалі, шлях кароткім здаўся,
А зараз шлях – даўгі, даўгі, даўгі…
Калі хавалі, проста развітаўся,
А зараз еду – аддаваць даўгі.
Ні штучных слёз, ні штучнага імкнення,
Адно што кветкі – штучныя, як свет,
Бо не вярнуць ніводнага імгнення,
Калі даверыць мог табе сакрэт.
А зараз што? Не свету ж мне даверыць,
Чаму, і з кім, і як цяпер жыву?
Таму ўздрыгну, як раптам рыпнуць дзверы,
І гэты рып я мамай назаву.
14. 04. 2018 г.