Сказала мать: «Ты б не ездил в город…
Сынок, узнаешь там много горя».
Но не послушал сыночек маму,
За счастьем в город пошёл, упрямый.
Сурово встретил чужого город,
В нём трудно выжить порой, и скоро
Склонил он голову виновато:
«Здорова ль мама, крепка ли хата?»
Затосковала душа по дому,
И потянула в свой светлый омут –
В края лесные, в любимый Ветчин,
Где предков перечень бесконечен.
Белить садочек, готовить грядки.
Колышет ветер берёзок прядки...
Здесь, на Полесье, где Туров вечный,
Справлять бы свадьбы, да жить беспечно,
Да вспоминать, как сушили сено.
И за отцовской плотиной пенной –
Места, где клюкву, грибы искали.
И алый отсвет закатных далей.
(Перевод с белорусского)
*****************************************
Тамара Віктараўна Кручэнка
Паляшук
Казала маці: “Не едзь у горад...
Сынок, спазнаеш багата гора”.
Ды не паслухаў сыночак маці,
Падаўся ў горад шукаці шчасце.
А горад стрэў яго як чужынца,
Тут вельмі цяжка бывае выжыць.
І пачувае ён вінавата:
Як там матуля і родна хата?
І зноўку цягне ў Вятчын родны,
Бяліць садочак, садзіць гароды.
І любавацца заходам сонца,
І адчуваць тут жыцця бясконцасць.
Тут, на Палессі, дзе вечны Тураў,
Іграць вяселлі, спраўляць хаўтуры,
Ісці да роднай бацькоўскай грэблі,
Згадаць, як колісь тут сена грэблі.
Свае грыбовішчы й журавіны,
Сваё Палессе, сваю краіну.