(Пераклад верша Ірыны Іваськовай з рускай мовы)
Ты празрысты, я не вельмі –
каламуту не адолець.
Непралазны, непрыемны ў пастцы раскі заняпад,
У гарлачыках затое
даўгакрылыя стракозы,
І не страшна акунуцца, хоць ужо і лістапад.
Дно рачное лепш за мора,
і сусвет тут багацейшы,
Чым салёныя ракушкі і зярністыя пяскі.
Хвалі ў моры смакам – гора,
скалы цвёрдыя, што клятвы –
Не схавацца ад растання,
ачуняўшы ад тугі.
Прыплыві сюды пад вечар,
я скажу, куды прычаліць,
Я смарагдавую жабку пакладу табе ў нагах,
Замест сонца будуць поўні,
ціхі вір заместа неба,
Для цябе заплачуць вербы
па высокіх берагах.
Карабель адчаліць хутка,
только сам ты не ўбачыш,
Як падзьме ірваны вецер ды ў ветразь залаты.
Біце, біце вашы склянкі –
не вярнуцца капітану,
Саладзей жыцця і мора ў русалак галасы.
2015