После боя

Алексей Михайлов 6
Они неслись по полю
В атаку, словно вихрь,
Но тщетно после боя
Я созываю их:
Они мертвы, упали
Средь вскопанной земли,
Как будто бы пахали
И отдохнуть легли.

Вы миг назад бесстрашно
Пошли через межи;
Теперь лишь я на пашне –
Вы умерли, я жив.
Последний пахарь в поле,
Стою я среди вас.
Возможно, уже вскоре
И мой настанет час.

Я ранен – это скверно,
Уж лучше бы убит,
Ведь только выстрел верный
Забвение сулит.
За то, что вёл под пули,
Воздастся мне ещё.
Держать ответ смогу ли
И буду ли прощён?

Конечно, ты не волен
Ни в чём – в который раз
Ты действовал как воин
И выполнял приказ.
Но всё не безнадёжно –
Господь с тобой в бою;
Ты делай то, что должно,
Отбросив боль свою.

Но тише! Кто-то шепчет,
Я напрягаю слух
И чувствую, что крепче
Становится мой дух:
«Мы спим, забыв о боли,
Среди бескрайних нив,
На этом самом поле,
С него не отступив».

Так мёртвые вещали,
И снова тишина.
И пусть я сам в печали,
И грусть моя сильна,
Мой дух стал твёрже льдины,
Я клятву дать могу,
Что больше ни аршина
Не уступлю врагу.

He rynt;siv;t ;sken
kuin myrsky ja ukkonen.
Nyt turhaan kysyn, k;sken
niin turhaan tied;n sen:
he kaatuneet on lakoon
ja j;;neet syliin y;n,
kuin suistuneet ois vakoon
he kesken peltoty;n.

Viel' ;sken vieretyksin
p;in sy;stiin , tulta p;in;
nyt yksin olen, yksin -
te menneet, min; j;in.
Nyt seison keskell;nne
kuin toinen niittomies,
mun j;;t;v; on t;nne -
vain huomiseen kenties.

Sain haavan - v;h;t tuosta,
jos haavaa muut' ei ois:
se saakoon tyhjiin juosta,
jos vain se levon tois.
Mut teid;t tuleenjohdin,
tuleen ja kuolemaan -
sen vastatako tohdin,
sen anteeksiko saan?

Et tehnyt mit; tahdoit,
vaan mink; m;;r;ks sait,
niin v;h;n itse mahdoit,
sua johti julmat lait.
Mut korkeammat voimat
sun kanssas taistelee;
pois heit; tuntos soimat
ja ty;mme loppuun tee.

Mut kuinka, mit; kuulin?
kuin kuolleet ;;nen sais,
kuin huokuvaisin huulin
mua vainaat lohduttais;
"On hyv; meid;n olla,
pois verikyyneleet;
me nukumme vainioilla,
jost' emme luopuneet.

Noin kaatuneet ne haastaa,
ja taas on hiljaisuus.
Mua vaikka tuska raastaa,
ei viha, katkeruus;
mut tahtoni on j;;st;,
ja teile vannon sen:
en henke;ni s;;st;,
en vaaksaa v;isty, en.