Леонардас Андрекус. Мой корабль

Лайма Дебесюнене
Я свой корабль ожидаю,
Он, может быть, не приплывёт.
По небу облака гуляют
И говорят мне: жди ещё.

Всё жду, кончается терпенье,
А время беспощадно мчит;
Как вечность, каждое мгновенье,
На камне я сижу в ночи.

Быть может, облака лишь знают,
Пошёл ли мой корабль ко дну.
И всё ж его я ожидаю,
Домой ещё не поверну.

Давно уже всё утонуло,
Я в этом мире одинок,
Доска для гроба лишь мелькнула –
О, как ты, океан, жесток!

Leonardas Andriekus. Mano laivas

Kasdiena laukiu savo laivo,
Kuris gal niekad neatplauks.
Padangej debesys keleiviai
Kartoja: dar palauk, palauk.

Bet kaip belauksi, kai nera kantrybes,
O laikas gi toksai brangus;
Jei pats laukimas tapo amzinybe,
Ir nakti ant akmens sedet baugu.

Tie debesys gal ir tezino,
Ar laivas dar pavirsiuje, ar gilumoj.
Ar reikia laukt prie vandenyno,
Ar grizt su liudesiu namo.

Kad viskas viskas jau paskendo,
Ir nieko zemej neturiu,
Tiktai ta balta karsto lenta –
Tu, vandenyne, per ziaurus!