“Нам хочацца адзіноты, нам хочацца цішыні!”
Каб бачныя былі аднойчы праз роўнядзь зямлі карані,
Каб тут, дзе жывеш, пад палкай кавалак свабоды быў,
Каб плылі, як часам мінулым, за далеччу лодкі-дубы:
Калі ў тваім кубачку кавы — убачыць бы змог акіян…
****
Але гэта ўсё толькі мары, такому не быць аніяк.
Насамрэч рэальнасьць – цётка, якой на цябе начхаць,
Замест сьветлай будучыні заўтра смуродзіць зарослая гаць.
Рэальнасць — як трун прадаўшчыца: плянуе, тавар як бы збыць
Яна у твой бок і не гляне, не зырыцца як няясыць.
Рэальнасьці проста ўсё роўна, ці ты жывы, ці ўжо не
Сканаеш ці ты ў адзіноце, загінеш ці ты на вайне.
****
Ты хочаш ў калекцыю сэлфі сярод палымяных мастоў
А Рэальнасьць хапае за шкірку і з сілай кідае ў натоўп.