Мише
Деревянная школа на въезде в посёлок,
Словно памятник зодчества юной поры.
Стыли слёзы у вдов от судьбы невесёлой,
Но сентябрь им щедро надежду дарил.
Первый «А» шёл с цветами при полном параде.
Шили матери сами, как только могли.
Чтоб детишек на праздник одеть так, как надо,
В магазине с прилавка все ткани смели.
Угощенье в честь праздника в школьном буфете –
Скромным ломтиком хлеба – вкуснейшим, поверь.
Мирной родины послевоенные дети,
Мы любили свой край, как не любят теперь.
Пусть носили одежду не модного кроя,
Мы по отчей земле шли в походы не раз.
Часто слушали мы настоящих героев,
И величие флага – не фраза для нас.
/Перевод с белорусского/
Оригинал:
Тамара Віктараўна Кручэнка
Пасляваенныя дзеці
Мішу
На ўскрайку пасёлка — драўляная школа,
Бы дойлідства помнік юнацкай пары.
Шчэ плакалі ўдовы-салдаткі наўкола,
А верасень шчодра надзею дарыў.
І наш першы “А” быў з букетамі кветак,
Пры поўным парадзе! Як толькі змаглі,
Матулі на свята ўпрыгожылі дзетак,
З раймага тканіны багата змялі.
І быў пачастунак са скібачкай хлеба:
На перапынку ў цесным буфеце,
Ды мы вырасталі на роднае глебе,
Пасляваенныя мірныя дзеці.
Хадзілі ў вандроўкі па родных абсягах,
І слухалі згадкі сапраўдных герояў,
І асэнсоўвалі велічнасць сцяга
У простых уборах, не моднага крою.