Степи Аккерманские Адам Мицкевич

Алла Авдеева
Мы посуху плывём в просторах океана.
Повозка-лодка в зеленях ныряет, бродит.
Волна цветов нахлынет и уходит,
Омыв коралловые острова бурьяна.

Закатный сумрак, ни дороги, ни кургана.
Созвездий нет, но взор маяк находит.
То облако блестит или звезда восходит?
То блещет Днестр, пылает лампа Аккермана.

Постой! Кто плачет кликом журавлиным?
Летят, их не достигнуть зреньем соколиным.
Мотыль колышет сонную траву.

Осклизлый змей во прахе проползает.
Какая тишь! Слух чуткий ожидает
Услышать глас Литвы. Поедем. Не зовут.


Оригинал
Adam Mickiewicz
STEPY AKERMANSKIE
 
Wplynalem na suchego przestwor oceanu,
Woz nurza sie w zielonosc i jak lodka brodzi,
Srod fali lak szumiacych, srod kwiatow powodzi,
Omijam koralowe ostrowy burzanu.
 
Juz mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu;
Patrze w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek lodzi;
Tam z dala blyszczy oblok - tam jutrzenka wschodzi;
To blyszczy Dniestr, to weszla lampa Akermanu.
 
Stojmy! - jak cicho! - slysze ciagnace zurawie,
Ktorych by nie doscigly zrenice sokola;
Slysze, kedy sie motyl kolysa na trawie,
 
Kedy waz sliska piersia dotyka sie ziola.
W takiej ciszy - tak ucho natezam ciekawie,
Ze slyszalbym glos z Litwy. - Jedzmy, nikt nie wola.