Заўсёды чалавек вяртаецца да хаты,
Да водару дзіцячага цяпла,
Да ўспамін святлейшых,
Тут заўсёды будуць рады.
Ручнік,што ткала у дзяцінстве маці,
Кавалак хлеба сплеснявелы,
Святло ляціць з той сенажаці ,
Мой голас кроху анямелы.
Спяшацца мы прывыклі толькі,
Не заўважаем самага цікавага,
Жыццё ідзе як хуткія крокі,
Так адчуй ты кавалачак шчасця малага.