Трыснёг шамаціць ды спявае,
А гук мне да болю вядомы.
Над возерам месяц лунае
Ў руху сваім паслядоўным.
Прыгожая песня прыроды
За душу бярэ, сэрца млее,
Напомніць былыя прыгоды,
Напеў гэты нават сагрэе.
Успомніла, як наразалі –
Страху мы рабілі ў альтанцы.
У гушчу яго запаўзалі,
Дзівосныя ладзілі ,,танцы”.
Выносілі кучай на бераг,
Жмуткі паслядоўна вязалі,
І пах той трыснёг, нібы вераск,
Сцякаў вадзянымі слязамі.
Трыснёг закалыша, захопіць,
Сваім шамаценнем разбэсціць,
Успамінам далёкім ахопіць,
Нібыта аборкай зачэпіць.
У тым шамаценні пяшчотным
Пачуюцца шэпты трасцінак.
Ды жалем якімсьці самотным
Напомніць, што гэта – радзіма...