Чаму на мове я пішу?
Сама таго не разумею.
Ды нешта растрасе душу,
І сэрца неяк абамлее.
Вось літары збягуцца ў рад,
Ды як бы мне пра штось лапочуць.
А словы ўжо ўзялі падрад –
Паведаць дасканала хочуць.
Павер, не ведаю зусім –
Адкуль узялося тое слова?
Шукаю ў слоўніку ўсім –
Першакрыніца дзе асновы?
Тут планаванне ні пры чым,
Бо гэта робіцца знянацку.
Гадзінамі магу "таўчы" –
Пісаць якую-небудзь "цацку".
Я зупыніцца не магу,
Бо прынцыповасць, як прынада.
І ў невядомасць я бягу,
І так патрэбна мне парада.
У гэтым, быццам бы, папрок –
Не дастатковы, мусiць, веды.
Ды на карысць такi ўрок –
Наступным разам буду ведаць...