Пахаладнела, пахмурэла неба
І ў ім ужо не сонца гаспадар,
Яго цяпло камусьці можа й трэба -
Ў маёй душы і без яго пажар.
Яна гарыць ад болю і адчаю
Ад немагчымасці вярнуць той час,
Калі з букетам ружаў, як звычайна,
Бег на спатканне кожны раз.
Ёй падабаліся мае букеты,
Узнёсласць слоў і дотык моцных рук,
Але, на жаль, ні гэта ўсё, ні гэта -
Разбіў ёй сэрца лепшы мой сябрук.
*. *. *. 24.10.2018 г.
Грустное
Вольный перевод
Похолодало пасмурное небо,
И солнце не такой уж жаркий шар.
Тепла кому-то надо, как и хлеба -
В моей душе и без него пожар.
Она горит от боли и печали,
От невозможности вернуть тот час,
Когда с охапкой роз (они молчали)
Бежал я на свиданье каждый раз.
Ей нравились всегда мои букеты,
Слова, прикосновенье крепких рук.
Однако, жаль, не это всё, не это -
Разбил ведь сердце ей мой лучший друг.
М.Вечера.