Не папракай мяне, каханы,
Што мала маеш ты ўвагі,
Што працы я сваёй аддана,
Яна накшталт вялікай смагі.
Напэўна, мне наканавана
І ў дзень, і ў ноч спакой не бачыць,
Як ланцугом я прыкавана,
Бо толькі праца нешта значыць.
Я проста выбару не маю,
Бо невядома, хто прыдумаў,
Што я жыццё ўспрынімаю,
Як асяроддзе розных думак.
Сны-думкі не даюць спакою.
Прынесла я ахвяраванне,
Каб нешта мне стварыць рукою,
Павінна быць перакананне.
Не вельмі гэта ўсё лёгка,
Спакой пакуль мне толькі сніцца...
Магчыма, уздыхну з палёгкай,
Як успрыманне зачыніцца.
Не папракай мяне, мой дружа,
Бо я сама зачаравана.
Як быццам, хто мяне адужаў –
Крапёжам-кольцам прыкавана.