Гронкі ясныя рабіны
Палымнеюць за дарогай.
Мой каханы, мой адзіны,
Аб табе – усе трывогі.
Нагадала мне рабіна
Нашы колішнія ночы.
Не адна я ў тым павінна...
Можа, нехта нас сурочыў?
Называў мяне рабінай,
Падарыў мне завушніцы,
Ды казаў, што я – адзіна,
Пра мяне – век не забыцца.
Пэўна, хто нядобрым вокам
Паглядаў на шчасце тое...
Зайздрасцю, сваiм сурокам
Пажадаў нам непакоя.
Наляцелі ўспаміны,
Не прагнаць іх, не адбіцца...
Што ж пытацца: "Дзе ж рабіны?"
Моцна будзе сэрца біцца!
Чырванеюць дружна гронкі,
Ды марозу не баяцца.
Можа, любы, знойдзем сродкі,
Каб павек не расставацца?