Натамілася дзяўчынка –
Доўга працавала,
Захацела адпачынку
Ды вянок звівала.
Апусціла ў бурну рэчку:
"Хай плыве далёка,
Можа, прыйдзецца дарэчы –
Знойдзе чорнавокі.
Можа, ён за руку возьме,
Паглядзіць з усмешкай.
Ды ў жыццё мы разам пойдзем..."
Марыла няспешна.
Кветак многа змарнавала,
Пах такі ж цудоўны...
Паслядоўна іх сплятала,
Змест жа быў чароўны.
Натамілася дзяўчынка –
Сто звіла вяночкаў:
"Што ж не едзе той хлапчынка?
Мне ўжо сто гадочкаў..."
Не чакайце ж вы, дзяўчынкі,
Жаніхоў далёкіх.
Паглядзіце на ўчынкі
Хлопцаў сінявокіх!