Кветкі сонца, хрызантэмы,
Вас любілі каралі...
Восень позняя - ваш тэрмін
Красавацца на зямлі.
Лебядзінай песняй лета
Растрывожыце спакой
Летуценнікаў, паэтаў
І прынцэсы не адной.
Колюць шэраня іголкі
Вам пялёсткі, снег ляжыць,
Ды гусцее водар горкі
І мацнее прага жыць.
Вашу мужнасць, хрызантэмы,
Не зламаюць халады.
Як карону дыядэмы,
Вы расквецілі сады.
Сціпла - велічна па-царску,
З верасня і да зімы,
Вы ствараеце ўсім казку
І жывем у казцы мы.
Ні мароз, ні снег не тушаць
Каляровыя агні.
Хрызантэмы грэюць душу,
Быццам сонечныя дні.
І пакуль яшчэ я ў тэме
У жыцця, ці горш, ці лепш,
Зноў пішу аб хрызантэме
Новы верш.