Трымае маладзік паходню,
ды позірк сціплага ў траву:
загартаваная Гародня
ў мачуле мые галаву.
Над Нёмнам строгі шэры ранак,
злуецца здзіўлены груган.
Лятаюць пасмачкі туману,
гусцее бельмамі смуга
нябеснай невідушчай лазні,
курэе параю рака,
схаваўшы Горадню ад блазна -
ад недарэкі-мінака.
Зазімак Лістападам босым
бяжыць ад колкага дажджу;
паблякне залатая восень,
сатрэ прастацкую іржу.
Жаданне мае іншай нейкай
халоднай, чыстае красы:
каб на галінкі і на вейкі
сядалі кропелькі расы,
каб агаломшана ляталі
высока ў небе галубы,
каб нізка лёдзістых караляў
звінела з ніцае вярбы.
Глядзі ўжо, хто заўважыў, збочыў:
Гародня ўперыўшы ўгару
занадта ўсмешлівыя вочы
праз непакору ўладару.
Па-над плячом, пад завітушкай
крывавай кропляю з нажа
чырвоная залее птушка,
як патаемная душа.