сярод пепла ў пустыну
мой дом, я - абломак цывiлiзацыi.
вочы сонца зусiм пустыя,
сонца страцiла сэнс.
з iм спрабую звязацца.
я бачыла сёння сонца,
я друкую яму тэлеграмы:
"у параўнаннi са мной ты бясконца,
ты бачыла i болей страшэнныя шрамы".
веецца слаба
гамма-праменняў сумнай пяшчотай:
"быць майго маштабу -
не бачыць, што робiцца ўпотай,
не бачыць, што была i будзе,
не чуць свiст апошняй гiльятыны,
мне так патрэбны на гэта людзi,
дзе вы?
дзе вы ў гэтым пустыну?"
да, апошняя функцыя -
заўжды заставацца камусьцi вачыма.
я валодаю гэтай дурной прэзумпцыяй,
я - апошняя зямная жанчына,
да, апошняя справа
для пiлiгрымаў касмiчных прастораў
зазiрнуць туды, дзе млява
счэзае мiжзорнае мора.
"сонца, знайшла! - друкую. -
на твары маiм, як на люстры,
то, як знайшла яе, як трэба, зусiм такую,
сястру па твайму густу,
сястру, паглынуўшую шмат братоў,
якая нас усiх чакае,
мы так ўсе стамiлiся, што
найлепш менавiта такая".