Калі пані,
так жадае!
Можам мы
паразмаўляці!
Пані зорка ў акенцы
Так натхнёна, што аж прагне,
Ад чакання па сустрэчы.
Ад снегу, што галіну гне.
Пан на дрэўцы
Ўвесь чырвоны,
Ад лісця, што ў твар палезлі,
Ад марозавай ухмылкі.
Две начы, а можа тры
Размаўлялі вось яны,
Две начы, а можа тры
Разам іх спявалі сэрцы.
Але пан з галіны даў,
Воўк яго вось абудзіў,
Ды пан шлях такі заставіў,
Што аж птушкам было бачна!
А ваўкі чарадою ўсёй
За ваўчыцай гоцкаюць.
А ваўчыца здобы несе,
І бяжыць да пана, Гэй!
Пан у снегу праваліўся,
Але зорку бачыць бачна.
Пан у снегу захаваўся,
Але зімна вельмі вельмі.
Стая воўкаў атачыла,
Воўкі з ласкай ўлезлі ў роў.
Сагравалі, што магчыма.
Стары мароз шубу даў.
А Ваўчыца даскакала,
Падарункі ўручыла,
Яблыкаў нямнога з'ела,
Ды і зноў далей пайшла.
А пан дзіўны дзіўны,
Птушак бачыць не мажлівых,
Тых, што па шляху яго ляцелі,
Тых, што пана да акенца ўзялі.
А там пані з кута ў кут пераходзіла,
Яна так жадала мовіць слова толькі,
Але вартае для пані,
Але вартае для пана.
І вось прыляцеў на птушке,
Што як сонейка гарэла.
І вось пані крок спыніла,
Слова кажа "Пан, кахаю."