Собирая себя. Пяйви Ненонен

Алексей Михайлов 6
I.

Я возьму себя в руки, лишь только стемнеет на улице.
Я возьму себя в руки, как раньше – и всё образуется.

Содрогнусь и в подушку уткнусь, заглушая рыдания,
А затем соберусь – и вернусь постепенно в сознание.

Я мигрень полечу анальгином, а горечь – конфетами.
Выну сборник стихов с Леной Шварц и другими поэтами.

Я умоюсь, оденусь и громкость комфортную сделаю,
Эти пазлы уже собирались в единое целое.

Я возьму себя в руки, лишь только стемнеет на улице.
От похмелья избавлюсь, обуюсь, отправлюсь прогуливаться.

Соберусь, даже если разверзнутся хляби небесные,
Вспомню милые шутки, припомню романы чудесные.

Я возьму себя в руки опять с наступлением темени,
Если только смогу… если буду жива к тому времени.

II.

Привкус соли и лимона
И колючий плед с диваном…
Снова грипп ко мне явился
Гостем вредным и незваным.

Я лечусь чем прописали
Горло полощу, читаю,
И лежу, укрывшись пледом,
Днём и ночью, не вставая.

Тщетно время убиваю,
Сутки напролёт под пледом,
В голове лишь отдаётся
Тишина колючим бредом.

III.

Я разлепляю глаза, это сущая пытка.
Да, я жива. Для волнения поводов нету.
Надо держаться подальше от крепких напитков,
Мутности сумрачных будней и мутных рассветов.

Будничных мутных рассветов… Ты вдумайся в это:
Раз можешь пить, значит, можешь добыть себе пищу.
Вновь между веками вижу полосочку света.
Встану и выйду. Я – нищая среди нищих.

Нищая среди нищих… Но где-то на днище
Есть ещё кое-какие душевные силы,
Словно остатки грошей, что когда-то копила –
Лёгонькой птичкой я прочь упорхну из жилища.

I.
Min; kokoan itseni taas iltap;iv;;n menness;.
Min; kokoan itseni taas, kuten monesti ennenkin.

Ensin naamaani v;;ntelen, hetkisen tyynyyni vollotan,
Sitten tyhj;st; kasvatan taas itsetuntoni nollatun.

Otan suklaata murheeseen, p;;ns;rkyyn p;;ns;rkypillerin,
Luen muutaman runon: Lena Schwartsin tai Larisa Millerin.

K;yn suihkussa, puen, panen nauhuriin naukumaan kasetin.
N;m; tuhannen palaa aina ennenkin paikoilleen asetin.

Min; kokoan itseni taas iltap;iv;;n menness;.
Ajan krapulan pois, l;hden harppomaan raskaissa kengiss;.

Vaik’ ois helvetti irrallaan, sittenkin kokoan itseni.
Muistan rakkaimmat lauluni, kirjani, parhaimmat vitsini.

Min; kokoan itseni taas iltap;iv;;n menness;,
Jos saan silm;ni auki, p;;n tyynylt;... Jos olen hengiss;.

II.

Sitruunan ja suolan maku.
Pistelev; villahuopa…
Taas on t;;ll; vieraanani
Influenssa pahansuopa.

Kirjoilla ja pillereill;,
Huuhteluilla, hunajalla
Parantelen vaivojani,
Makaan p;iv;t v;llyn alla.

V;llyn alla makaamalla
Tapan turhaa taudin aikaa.
Pistelev;n hiljaisuuden
;;ni korvissani kaikaa.

III.

Kohotan p;;t;ni, raotan raskaita luomia.
Jaa, taidan sittenkin el;;, siis hattuun vain j;it;.
Pit;isi v;ltell; kai noita kirkkaita juomia,
Sameita uomia, sameita aamuja n;it;.

Sameiden aamujen uomia. Huomio huomio:
Kun jaksoit juoda, niin jaksa my;s l;hte; t;ihin!
Raotan toistamiseen n;it; raskaita luomia,
Nousen ja l;hden, m; k;yhist; kurjista k;yhin.

K;yhist; k;yhin. M; sieluni pohjalta p;yhin
Esille voimani rippeet kuin viimeiset rovot –
Uskomatonta, mut siell; ne aina vain ovat,
Kovat kuin kivet – ja leijailen t;ihin kuin h;yhen.