Ты хутка выйшау, зачынiушы за сабою мае дзверы,
Злякаушы сэрца так, что не магла я нават больш стаяць.
Застаушыся у цiшынi спачатку я не зразумела,
Што я не буду, я не буду, я не буду сумаваць.
Праз тыдзень засталiся толькi мае рэчы у кватэры.
Каторы дзень лье дожд i хмары шэрыя панад вiсяць.
Але здаецца так, у гэта вымушаны ты паверыць,
Што я не буду, я не буду, я не буду сумаваць.
Прыйшла вясна i пазванiy аднойчы ты у мае дзверы,
Я адчынiла, ты з парога:" Ведаешь, я да цябе,
Прабач мяне, але ты проста вымушана мне паверыць,
Я сумавау." "Я тэж", - падумала. Услых казала:"Я не".