Хлапчукi паранiлi бярозу,
Ледзь не ў сэрца ўсадзiлi нож,
I пiлi бярозавыя слёзы-
Не жывая, шкадаваць нашто ж!
Скаланулася яна ад болю,
Ледзь стрымалася, каб не стагнаць…
Хлапчукi, напiўшыся ўволю,
Подбегам пакрочылі праз гаць…
А бяроза толькi перад раннем,
Крыху ветрам астудзiўшы боль,
Снiла, як аднойчы на свiтаннi
Тут грымеў металам жорсткi бой.
I такi ж хлапчук у сорак трэцім,
У пякучы лютаўскі мароз,
Падаў, ухапiўшыся за вецце,
Кулямі пранiзаны наскрозь.