Лянота

Я аднойчы аж да поту
Адганяў сваю ляноту.
І а ні не здаўся ёй.
Хай не цягнецца за мной!

Я падняўся неяк зранак,
Каб зрабіць свой новы ганак.
Перш за ўсё за стол прысеў,
Шчэй ды кашы разагрэў,

З’еў ящэ й кавалак сала.
Тут лянота ў позу ўстала:
Лашчыцца, мазгі туманіць,
Ды да ложку так і маніць.

Працаваць мне не дае-
Да мяне ўсё так і льне.
Ох, я людзі, раззлаваўся,
За сякеру хутка ўзяўся.

Працаваў ажно да поту,
Адганяя ту ляноту.
І ўявіце, быў гатовы
Да вячэры ганак новы.

Добра, што не здауся ёй-
Хай не цягнецца за мной!