Блукае ў полі вецер веснавы,
Шукае, дзе б спачыць і супыніцца.
Але ад леташняй пасохлае травы
Не прарасла яшчэ зялёная травіца.
Прылёг бы ён на мяккую пасцель,
Паспаў – і зноў ускалыхнуў усё навокал.
Падняў віхор, нібыта карусель,
Пусціўся б, як танцор які, у скокі.
Але прылегчы месца не знайшоў.
Тады ён стаў шукаць сабе забаву:
Спачатку птушак да праталін вёў,
А потым над галлём чыніў расправу.
Ён прашумеў над чыстаю вадой
Малой ракі, што ўецца праз бязмежжа,
Гуляў з бярозкай стройнай маладой
І быў бадзёрым, сонечным і свежым.
А потым хмарку цяжкую штурхнуў,
Прэч адляцеў – хаця б не намачыцца.
Схаваўся ў лес, прыціх і пазяхнуў:
У дождж усім заўжды выдатна спіцца!