Ян Таировский. Заресничье. Рус. Бел

Максим Троянович
Не знаю, с чем сравнить твои глаза,
Но у меня сто тысяч есть сравнений:
И море в них, и неба бирюза,
И всё, что есть у ласковых мгновений.

Лазурные две рюмочки-глаза,
Кувшина два сапфирных, две криницы.
Две ягодки – и взгляд мой, как лоза,
К земле от их весомости клонится.

О, как твои глаза мне дороги –
Два  голубых  невиданных экрана!
Горят, как голубые огоньки,
Два ярких василька, два утра ранних!

Плывут, как голубые облака,
Два синих рая, синие две птицы,
Два солнышка, два светлых родника,
Которые могли бы лишь присниться.

Но наяву я видеть их могу:
Цветут они, два гиацинта нежных,
Как голубые тени на снегу,
Как отсветы на рельсах бесконечных.



Зараснічча

Не ведаю, з чым параўнаць твае вочы,
Ёсць у мяне сто тысяч  параўнанняў:
І мора ў іх, і неба біруза, і ночы,
І ўсё, што ёсць у ласкавых імгненняў.

Блакітныя, як дзве чарачкі-вочы,
Два сапфірных гарлача, дзве крыніцы.
Дзве ягадкі - і погляд твой дзявочы,
Усіх цягне да цябе хіліцца.

О, як твае вочы дарагія мне -
Два блакітных нябачаных экрана!
Гараць, як  агеньчыкі ў вакне,
Два яркіх васілька, дзве зорачкі зарана!

Плывуць блакітныя аблокі-аканіцы
Два сініх рая, нібы дзве сініцы,
Два сонейка, дзве светлыя крыніцы,
Якія і маглі б толькі прысніцца.

Але наяве я бачыць іх магу:
Квітнеюць яны, два гіяцынта далікатных,
Блакітныя то цені на снягу,
То водбліскі на рэйках здатных.

     Перевёл Максим Троянович