Rozszarpana dusza,
Rozszarpane serce,
Rozszarpane cialo.
Przez bloto , przez burze,
Twe nogi stapaja smialo.
I bolu niema…
I zycie gdzies tam – daleko…
O krok po kroku
Idziesz przez siebie tam,
Gdzie nic nie widzi oko.
Lek, strach i wielka niewiadoma…
Uginasz sie, placzesz,
A jednak po woli zblizasz sie k domu.
I tak po omacku,
Nie widzac wlasnego cienia,
Ty idziesz tak, jak czujesz.
Z modlitwa, i bez watpienia.
I czas od czasu rozmawiasz z Nim.
Ktos musi Cie poprowadzic.
I wtedy calkowicie laczysz sie w tym.
I wiesz juz , co sobie doradzic.
Nic nie zatrzyma Ci tu,
Bo dusza wie dokad idzie.
A cialo i rozum podaza ,
Bo wie,
Iz rzeka w jednym kierunku plynie.
TAT 11.02.2017r ( 18.38 )