Дзяўчына-беларусачка,
Прыгожая, як зорачка,
Накінь на плечы хустачку
У вечар ціхі, золкавы.
Паслухай, як шапоціцца
Навокал жыта спелае,
Нібы агулам просіцца
У рукі твае белыя.
Чаго ты зажурылася,
Чаго маўчыш, нясмелая?
А вочы заіскрыліся
Ад позірку, бы хмельнага…
Ад позірку гарачага
Яго, такога любага…
Хто весці ўжо збіраецца
Цябе да фэсту шлюбнага.