Мария Павликовска-Ясножевска Осень

Нати Гензер
Jesien

Gaszcz zlotoblady
jak zeschly wieniec debowy,
jak stos listow pelnych milosci i zdrady,
o ktorych juz nie ma mowy. 
Obrecze galezi plowych
wiaza sie w koszyk zloty.
Tam sarny wstaja z kleczek, tu szeleszcza sowy
i wiewiorki wyskakuja jak z groty.
Orzechy potrojne zwisaja jak z polek,
slonce jak driada przemyka sie schylone,
a fauny wabia w te i w te strone,
nasladujac glosy kukulek.
Na niespodzianej i okraglej lace
stanela sama jesien w amazonce czarnej,
w woalce bladej -
i wsparta na klaczy swej zlotogniadej,
oczami zranionej sarny
patrzy na liscie lecace.
Zdejmuje zloty trykot, patrzy na zegarek
wstrzasa obciete wlosy, malowane henna,
i zaciska powieki fiolkowe i stare
i placze rosa jesienna.

Осень

Золотистая пуща -
сухой дубовый венок,
в стопке письма любви письма измены ищут,
разговор умолк.
Бледных ветвей завиток
сплетен в золотое лукошко.
Там серны встают с колен, там шелест сов,
белки прыскают из дупла-окошка.
Орех-троица, как на полке, залег,
солнце дриадой клонится,
фавны кличут, близко-далёко,
как  кукушонок.
На поляну круглую, шагом неверным,
ступила сама осень в амазонке черной,
в фате бледной, красивой–
на лошади сивой,
смотрит на лист летящий, умерший
глазами раненой серны.
Снимает золотой камзол, по часам проверят время,
распускает короткие косы, сквозь хну серебряные,
прикрывает веки фиалковые, постаревшие
плачет росами осенними.