Владимир Короткевич. Скорина покидает Родину
(перевод Надежды Далецкой)
В кривых деревенских хатах
Снова сушили кору.
Вновь кузнечик пузатый
Месит грязь поутру.
В докторской шапке дивной –
Единой для всей земли –
Всадник мокнет под ливнем,
Что вновь как из сита полил.
Изгнанье. Изгнанье. Изгнанье.
Волей земных богов
Братья сожгли христиане
Книги – слово Его.
Упрямо, с отчаяньем смурым
Люди в жестоких боях
За мрак душ своих, за дурость
Губят други своя.
Клетку создав из Синая,
Как по кровным делам,
Не видят, желать не знают,
Отплачут колокола.
И пусть не ждут, чтоб Скорина
Землю свою проклинал:
Я потерял не Афины,
Скорее, Афины – меня.
То хуже страданий кровавых,
Что будут думать рабы,
Будто бы в счастье и в славе
Я вместе с сильными был.
Уладзiмiр Караткевiч. Скарына пакідае Радзіму
Ў сялянскіх крывулях-хатах
Зноў сушылі кару.
Знову конік пузаты
Месіць нагамі бруд.
У доктарскай шапцы дзіўнай –
Адзінай на гэтай зямлі –
Коннік мокне пад ліўнем,
Што зноў як з сіта паліў.
Выгнанне. Выгнанне. Выгнанне.
Па волі зямных багоў
Спалілі браты-хрысціяне
Кнігі пра бога свайго.
З адчаем упартым, пахмурым
Людзі ў жорсткіх баях
За цемру сваю і дурасць
Знішчаюць друзі свая,
Зрабілі з Сіная малпоўню,
Й не хочуць бачыць яны,
Што справу іхнюю кроўную
Хаўтурна адплачуць званы.
Яны не даждуць, што Скарына
Зямлю сваю пракляне:
Страціў не я Афіны,
Хутчэй Афіны – мяне.
І горш за пакуты крывавыя,
Што будуць думаць рабы,
Нібыта ў шчасці і славе
Я разам з моцнымі быў.