Ільдэфанс Канстанты Галчыньскі
(1905 – 1953)
Байка аб драўлянай галаве
У антыкварным, бач, навіны:
вунь галава! Няўжо з драўніны?
Бы той шэдэўр этнаграфічны
ці выраб майстра спраў магічных?
Гляджу. У фас, у профіль злева...
Знутры пустая, звонку дрэва...
Але цікавіць стылем звону,
ну рыхтык з нашага амбона.
Нясу дахаты. Во, удача!
А ў жонкі жах. І як заплача...
і распачаўся маналог…
я ацішэў – на дно залёг...
Прысеў на ўскрайку ля стала,
а паміж намі – галава.
І каб аддзячыць дыялогам,
я заручыўся праўдай Бога
і аргументам з-пад палы:
сакрэты ёсць у галавы,
і каб закончыць ай лав'ю,
ў дзеравяную засоўваю сваю.
Заходзіць сябар з нашай гміны,
а галава яго з драўніны;
змікіціў хутка: цвік у лобе
сядзіць яшчэ ў адной асобе.
І кажа: “Брат! Цяпер нас многа,
а ты ў нас нораву крутога”.
...Паслухаў сябра і даў згоду –
здабыць з драўлянай асалоду.
Аб галаве, аб дзеравянай
разнёсся чуткай спеў асанны.
Расце кар’ера і павага,
а гледачоў, бы ў час аншлага!
Няхай галовы тут жывыя
на працы зведаюць смак кія,
а я з драўлянай рэй вяду,
схапіўшы ў Бога бараду.
І так жыву, мой брат, васпане,
як самы першы ў гэтым клане,
і да таго ж гарант закону,
каб бюракраціць тут да скону.
Bajka o drewnianej g;owie
Ildefons Konstanty Ga;czy;ski.
Na Nowym ;wiecie, w ;wietle latarni,
le;a;a g;owa w antykwarni,
mo;ze dziwol;g etnograficzny,
a mo;e przyrz;d do sztuk magicznych,
zewn;trz toczona, wewn;trz dr;;ona,
g;owa-curiosum, fikcja szalona,
w ka;dym b;d; razie zwyczajne drewno,
drewno, drewno. Na pewno.
Nios;~ do domu, rozwijam papier,
a ;ona patrzy i ;za jej kapie,
w ko;cu monolog: "Och, moje z;oto,
po co; to kupi;, na co ci toto?
Ja mam wydatki: i to, i owo,
a ty do domu nagle z t; g;ow;.
(Monolog ro;nie, s;owo do s;owa,
a mi;dzy nami drewniana g;owa.)
;eby wi;c nieco b;ysn;; dialogiem,
tak si; odzywam: "Prawd; a Bogiem,
to mn; kierowa; rozs;dek zdrowy,
wnet pojmiesz sekret drewnianej g;owy".
I ;eby dow;d poszed; za s;owem,
lekko nadziewam g;ow; na g;ow;.
Wchodzi kolega (z drewnian; g;ow;),
co dawniej patrzy; na mnie surowo.
Widz;c, ;e te; mam drewnian; kul;,
zaczyna do mnie przemawia; czule,
m;wi: "M;j kotku!" Siedzi do rana.
Drewniana g;owa. G;owa drewniana.
Nazajutrz o mej drewnianej g;owie
Wie;; si; roznosi jak ryki krowie,
kariera ro;nie, szacunek wzrasta,
jestem na ustach ca;ego miasta.
Niech ;ywe g;owy buduj;, a ja
tylko oceniam, tylko zagajam,
tutaj postoj;, tam si; powierc;,
tu co; uzgodni;, tam co; zatwierdz;.
Duch mnie nie m;czy apollinowy,
mam ;wi;ty spok;j. Z powodu g;owy.
Czysty przypadek. I c;; wy na to?
Jestem szcz;;liwym biurokrat;.