О ДОБЛЕСТИ О ПОДВИГАХ О СЛАВЕ
Di tanah duka yang pahit lagi durjana
Tak mahu lagi jadi megah dan masyhur
Ketika wajahmu cerah di bingkai sederhana
Membuat hatiku selalu tergiur.
Tetapi pada satu masa, kau pergilah
Kepada orang lain kau rela hati menyerah.
Cincinmu pada malam buta aku buang
Dan lupa wajah kau cantik dan cerah.
Berlalu masa. Matahariku lenyap di balik teja.
Anggur dan kegairahan menyeksa badanku.
Kuingat kau tiba-tiba dalam doa di gereja
Dan memanggilmu bagai masa mudaku.
Ku memanggilmu, kau tak menoleh.
Ku menangis, kau tetap sepi.
Dan berpakaian kot yang biru garang
Di malam sayu dan lembab kau pergi.
Tak tahu mana kau manisku sekarang
Siapa tahan keangkuhan serta banggamu.
Aku lelap dan nampak kotmu biru garang
Yang malam sayu dan lembab menjadi bajumu.
Tak ada lagi cita jadi megah dan masyhur.
Segala beredar, berlalu masa muda.
Potretmu yang membuat hatiku selalu tergiur
Ku angkat dari meja dengan tangan mudah.
О доблестях, о подвигах, о славе
Я забывал на горестной земле,
Когда твое лицо в простой оправе
Перед мной сияло на столе.
Но час настал, и ты ушла из дому.
Я бросил в ночь заветное кольцо.
Ты отдала свою судьбу другому,
И я забыл прекрасное лицо.
Летели дни, крутясь проклятым роем...
Вино и страсть терзали жизнь мою...
И вспомнил я тебя пред аналоем,
И звал тебя, как молодость свою...
Я звал тебя, но ты не оглянулась,
Я слезы лил, но ты не снизошла.
Ты в синий плащ печально завернулась,
В сырую ночь ты из дому ушла.
Не знаю, где приют твоей гордыне
Ты, милая, ты, нежная, нашла...
Я крепко сплю, мне снится плащ твой синий,
В котором ты в сырую ночь ушла...
Уж не мечтать о нежности, о славе,
Все миновалось, молодость прошла!
Твое лицо в его простой оправе
Своей рукой убрал я со стола.
30 ДЕКАБРЯ 1908