Заканчвалася восень. У лiстападзе
На землю лёг бялюткi першы снег
I хоць на сонцы капала са стрэх,
Стаялi елкi ў срэбраным нарадзе.
Стась пашпарт атрымаў. З бiлетам на Берлiн
Зайшоў да Грасciэлы развiтацца.
Пачуўшы навiну, яна ў момант адзiн,
Панiкла галавой i стала апранацца.
"Хадзем!" - сказала Стасю. "На ўспамiны
Я падарую табе фота Аргенцiны!"
У фотаатэлье здзiвiлiся з замовы
Да вечара зрабiць па шэсць розных партрэтаў
У профiль i ў анфас - яна жадала гэта.
Абрала з iх адзiн i напiсала словы:
"Няхай табе мой твар,
Як глянеш на чужыне,
Раскажа сэрца жар,
Узрасло што ў Аргенцiне!"
I раптам яму ўсё, як сонца ясным стала;
Яна ўжо не дзiцё i ў першы раз кахала!
Каб сцiшыць яе боль, ён выбраў сваё фота
I напiсаў, расплакацца гатовы,
На адвароце ёй такiя словы,
Дзе болем сэрца стала яе цнота:
"Ад'язджаю я, ды i ў чужыне,
Дзе не так сiнее неба край,
Сонца вачанят тваiх не згiне
I не змоўкне говару ручай!
Чуцьму й там твой сьмех, як ранак звонкi -
Прывiтаннем з роднае старонкi!"
Рэшту фотаздамкаў Грассiэла
На шматкi маленькiя парвала,
Нiбы гэтым знаць яму давала,
Што другiх каханняў не хацела!
На пероне, як цягнiк пад'ехаў,
Абняла i цiха прашаптала:
"Я цябе кахаю!" Слоў тых рэха
Стася ўсё жыццё суправаджала!
Рукi разнялi без пацалунку
Пад свiсток апошнi цягнiка
Урэзалася ў памяцi малюнкам - лебедзя крыло-
яе рука!
Шлях, як цягнiк рушыў
на чужыну,
Злiўся Стасю ў нейкае трызненне
Цi то ў сон цяжкi, што на iмгненне,
Наляцеў i следу не пакiнуў.
За вакном плылi Варшава,
Познань
Лес, азёры поўныя вады.
Сэрцу станавiлася марозна:
"Што шукаю? Еду я куды?"
У вокны мокры снег, iмжа ляцела
А ў вачах стаяла Грасiэла!
Фракфурт-Одэр прама на мяжы
Правяраюць пашпарты i вiзы
Горад нейкi цёмны, шэра- шызы,
ГДР - для сэрца край чужы
Тогнуўся цягнiк. Праз паўгадзiны
Зроку адкрываецца Берлiн:
Камiны, дамы, агнi, машыны,
Тумбы для аб'яваў i навiн
Стась убачыў праз вакно ў вагоне:
Астрыд з мамай, з братам на пероне.