Nimfa
Saczac wode z warkoczy, z loz nadbrzeznych wstaje
I w brzoz idzie uspione, bialopienne gaje,
Lotna stopa z ziol rosnych chlodne krople straca,
Wstecz rozkosznie podana pod fala miesiaca.
Biodr nagosc otuliwszy w mgielny zwoj puszysty,
Ku gwiazdom ocz ciekawych zwraca ametysty.
Cala w przedzy srebrzystej rozwloczonych cieni,
Gra na siatce drgajacych, miesiecznych promieni.
Jasnych dzwiekow rozaniec — wszystkie szmerne gwary
Drza na strunach tej spiewnej, miesiecznej cytary…
A w gaju bialopiennym, pod tych dzwiekow moca
Jakies biale sny wstaja, biela cial migoca —
I biale rozkwitaja na opalu wodach
Wszystkie nimfy, uspione w hellenskich ogrodach.
Нимфа
Льется вода с кос и из лоз прибрежных встает
И в берез белопенный гай сонный идет,
Лётчей стопой c зелья росистого капли холодные сбрасывает
И под светом месяца, изогнувшись, охорашивается.
Бедра нагие овила свитком туманным, пушистым,
Ко звездам обращается глазами-аметистами.
Вся в пряже серебристой распущенных теней,
Играет на сетке дрожащей лунных лучей.
Ясных звуков хорал – шелестящие разговоры
Дрогнут в струнах поющей лунной кифары…
В звуках купаясь, в белопенном гае,
Белые сны встают, белые тела мерцают –
Белые, расцветают (и, как опал, вода),
Нимфы, усопшие в эллинских садах.