Тихо Венера взошла над Землёю...

Таня Протасова
Тихо Венера взошла над Землёю,
Воспоминанья с собой привела
Помнишь, когда мы встречались с тобою,
Тихо Венера взошла

С этой поры взором я устремился
В небо ночное - звезду в нём искал,
Нежной любовью к тебе я томился,
Тихо Венеру я звал

Но расставаться нам час наступает -
Видно уж доля такая у нас
Как же люблю я тебя, дорогая,
Но расставаться нам час

Буду в далёком краю я скитаться,
В сердце любовь сохраняя свою,
Каждую ночь на звезду любоваться
Буду в далёком краю

Ты посмотри на неё... В отдаленьи
Соединим мы с ней взоры свои,
И возродится любовь на мгновенье
Ты на неё посмотри...


Максим Богданович, 1912


Зорка Венера ўзышла над зямлёю,
Светлыя згадкі з сабой прывяла...
Помніш, калі я спаткаўся з табою,
Зорка Венера ўзышла.

З гэтай пары я пачаў углядацца
Ў неба начное і зорку шукаў.
Ціхім каханнем к табе разгарацца
З гэтай пары я пачаў.

Але расстацца нам час наступае;
Пэўна, ўжо доля такая у нас.
Моцна кахаў я цябе, дарагая,
Але расстацца нам час.

Буду ў далёкім краю я нудзіцца,
У сэрцы любоў затаіўшы сваю;
Кожную ночку на зорку дзівіцца
Буду ў далёкім краю.

Глянь іншы раз на яе, — у расстанні
Там з ёй зліём мы пагляды свае...
Каб хоць на міг уваскрэсла каханне,
Глянь іншы раз на яе...