Кшиштоф Камиль Бачиньски Глаза открываю

Нати Гензер
Oczy otwieram

Nawalnice z wolna sie rodza -
najpierw to brzek fletni.
Dzien rudy tak uderza odchodzac,
splywajac kolorem w kwiat.

O, rozwiazcie mi rece dawne -
prezne konary skrzypow,
bo zbyt jasno juz widze prawde,
jeszcze oslepi mnie blask.

Oto sie niebo odbarwia,
zamienia sie w tabun wichrow,
jeszcze chwila pogardy,
a spadnie czarny snieg.
 
A ja brzeg nie nazwany - nazwe,
wtedy spadnie drapieznosc gwiazd,
gdy w ramionach zelaznych trzasnie
szklany sen i rozprysnie sie wiek.

Глаза открываю

Бури рождаются исподволь –
из тихой песенки флейт.
Так рыжий день умирает неистово,
отдает цветам цвет.

О, развяжите мне руки – давние –
хвощей упругие стебли,
я уже отведал правды,
я готов в ее блеске ослепнуть.

Небо меняет цвет,
разойдется табуном вихрей,
еще минута презренья –
и упадет черный снег.

Я берег неназванный – назову,
жажда крови облетит со звезд,
в железном захвате раздроблю
стеклянный сон – и рассыплется век.