Як ён вярнуўся, Стась не памятае
Як у трызненнi працякла дарога
У Польшчы перасадак было многа
Дзе i якiх - то памяць вымятае.
У памяцi ж навек стаiць iмгненне,
Як Астрыд з Янiкам сядзелi ў вагоне
I як малы за ўсiх прыняў рашэнне
У адпачынак ехаць iм сягоння.
Як на пероне ён рукою ўслед махаў
Паехаў Стась. Цi вернецца - не знаў.
З трызнення вырваў вокрык на гранiцы:
"Взять чемоданы в руки и вперёд!"
Пад дуламi вiнтовак праз народ
Вёў Стася пост - то не магло прыснiцца.
Ён iмiгрантам аказаўся дома -
А гэта было мабыць выключэннем,
Таму было салдатам невядома,
Якое трэба тут прыняць рашэнне.
Сустрэлiпа уставу, як бандыта!
Паўвека ўжо, а дзея не забыта.
У цёмны вечар гутарылi ў хаце
Бацькi, браты яго з сястрою Валяй,
Лячыцца як i як жыць будзе далей?
Ад шчасця плакала, абняўшы яго, мацi.
Перш-наперш трэба ў Тучы прапiсацца
I на ваенны стаць хутчэй залiк,
Каб не магло дзяржаве паказацца,
Што ён прыехаў i кудысцi знiк.
Душа яго аж млела ад сустрэчы
I думкi гэтыя былi так недарэчы.
Як птушкi з выраю дзень паляцеў за днём,
A працы пошук плёну не даваў.
На працу ў Мiнску ўладкавацца спрабаваў,
Ды без прыпiскi нават i з агнём
У горадзе надзей на працу не было.
Уладкавацца дзе - паўстала тут праблема.
Прыпiскай забяспечыла сяло,
Працоўным месцам - не раёну тэма!
А жыць на сродкi мацi i братоў
Стась быў, канечне, цалкам не гатоў!
Гастрыт зацiх i больш не турбаваў,
Ды Стась аб iм у стрэсе дзён забыўся,
Ядой матулiнай прывычнаю лячыўся
I кiм было магчыма працаваў:
Камбайнерам у Тучы на жнiве,
У гродзенскiм тры днi ўнiверсiтэце...
Ды думка выспявала ў галаве,
Што прыдзецца шукаць работу ў свеце.
Вярнуцца ў сям'ю - ўжо выспела рашэнне
I Астрыд папрасiў, дала каб запрашэнне.
Нядзелi цераз дзве яго ён атрымаў
Аформiў вiзу на паездку ў ГДР,
Аб працы запытацца меў намер
У ФШУ. Цяпер там працаваў
Прафесар Гётц дэканам факультэта.
Стась яго сына стрэў, паперы як здаваў,
I ён прапанаваў спытаць бацьку пра гэта.
З расказу Стася апiсаў, што ён шукае,
Што ў Лейпцыгу сям'я, што лазер добра знае.