Ян Лехонь. Смерть

Терджиман Кырымлы Второй
Смерть

Что Гёте-небожитель, седой помещик:
ну зима заснежит луга, сады, пашни,
дела бросив разом, ляг не встать не страшно.
Или как сладкий Шелли– в юности вещей.

о, не дожиться резов, чело браздящих,
кротости усталой вросшей в сердце:
уйти так сразу– не тенью греться
живым полумёртвому в настоящем.
 
О, бледный мой гоплит! Взнуздай свои нервы
врагам наперекор и вопреки року,
вихрем и молнией секи их на строки-
-струны лиры авзонской певуньи верной.

Небом обласкан, на йоту не строну
презренья священного к земному-
и до конца под стужей и зноем,
как парус распятый, смертью истрёпан.

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Smierc

Jan Lechon
Albo jak boski Goethe, jak stary pan wlosci,
Gdy zima kryje pola biala sniegu warstwa,
Do domu poniechawszy wracac gospodarstwa,
Albo jak slodki Shelley umierac w mlodosci.

O! nie dozyc tych zmarszczek, ktore bruzdza czolo,
I tej zgody na wszystko, co nam w serce wrasta:
Odejsc raczej stad calkiem, niz wyszedlszy z miasta,
Martwym jeszcze sie cieniem wtoczyc po nim wkolo.

O! moj blady hoplito! Napnij swoje nerwy
Wszystkim wrogow naporom i losu pociskom,
Wichrom, ktore w nie sieka, blyskawic rozblyskom–
Zrob je lira auzonska, drgajaca bez przerwy.

Za zadne skarby nieba nie oddam mej swietej
Pogardy dla wszystkiego, co wzroslo z tej ziemi:
Do konca bic sie bede z falami wscieklemi,
A smierc niech mnie potarga jak zagiel rozpiety.

Jan Lechon