Даже камень водою точится;
Даже камню приходит срок.
Смотрит мать,
Приглядеть ей хочется
Тихий ласковый уголок.
Кровь устанет в ногах — разуется
И, приняв деревенский вид,
То ромашками залюбуется,
То над речкою посидит.
Даже берег водою точится,
Если волны идут внахлёст.
Приглянулась матери рощица,
Одинокая на сто верст.
В ночи лунные и недлинные,
Когда в листьях блестит роса,
Настоящие соловьиные
В роще слышатся голоса.
А когда заря занимается,
От высоких кипящих крон
На все стороны разлетаются
Щебет, высвист и перезвон.
Мать придёт и качнёт сединами...
Свет, просеянный сквозь листву,
Отшлифованный полтинами
С дрожью падает на траву.
Белая роща
Нават камень вадою маецца;
Нават каменю прыходзіць тэрмін.
Глядзіць маці,
Прыгледзець ёй жадаецца
Ціхі ласкавы куток.
Кроў стоміцца ў нагах - паразуецца
І, прыняўшы вясковы выгляд,
То рамонкамі залюбуецца,
То над рэчкаю пасядзіць.
Нават бераг вадою точыцца,
Калі хвалі ідуць внахлест.
Спадабаўся маці гаёк,
Самотны на сто вёрст.
Ночы месяцовыя і нядоўгія
Калі ў лісці блішчыць раса,
Сапраўдныя салаўіныя
Ў гаі чуюцца галасы.
А калі світанак займаецца,
Ад высокіх кіпячых крон
На ўсе бакі разлятаюцца
Ціўкат, высвіст і перазвон.
Маці прыйдзе і кіўне сівізной...
Святло, прасеянае скрозь лістоту,
Адшліфаванае паўрублямі
З дрыготкай валіцца на траву.
Перевод на белорусский язык Максим Троянович