Пасля выздараўлення быў
Стась i ў Харбiне,
Сустрэўся з бiзнесам, i з клiнiк персаналам,
Ды для праекта ён знайшоў
даволi мала,
Бо давяралi ўсе кiтайскай медыцыне.
Схадзiў на Сунгары, правы прыток Амура,
I ў сабор Сафii з купалам зялёным.
Аблокi ў верасенi паўзлi
па небе хмура
Парывы ветру атрасалi лiсце клёнаў.
Нядзелю аддыхаў i не рабiў нiчога.
Сюды, - ён цвёрда знаў, заказана дарога!
Прыехаўшы дамоў, ён стаў лячыць скацiн,
Бо ў асяроддзi iх урон ад раку значны
I коцiк цi сабака больш удзячны,
Чым iншы поўны пыхi
гаспадзiн.
Правёўшы пошук навуковы ў iнтэрнэце,
Пабачыў Стась, што ўзламаў яго патэнт
Пралечаны самым iм, мабыць, трэйцi
Расiйскi бiзнесовец, пацыент.
Ён усмiхнуўся, як той здзек пабачыў,
Сказаў: "Хай лечыць! Дабро ж злом аддзячыў!"
Здаецца мне, што дастаткова будзе
Апiсваць Стася шлях нялёгкi гэты,
Што веў яго ўсё жыцце да мэты:
"Прынесцi пользу хоць якую людзям!"
Я дзякую табе, чытач мой верны,
За цягавiтасць i за сiлу волi,
За тое, што трываў крок верша мерны
I мне ў зваротах слаў
энергii даволi!
Мой родны край! Прабач, што я не змог
Мой досвед палажыць да тваiх ног!