Ян Таировский. Утешение. Рус. Бел

Максим Троянович
Немного счастья взять бы напрокат,
Когда своё исчезло за туманом,
Упиться самым каверзным обманом,
Когда коварней правда во стократ!

Шагаем мы. От счастья в стороне.
Исчезнет призрак завтрашнего рая.
Я в мир иной уйду, себя карая.
А сколько счастья изменило мне!

Но я уйду в небытие, сгорю,
Погибну, навсегда закрою веки,-
Беднее станет люд на человека,-
И мир ослепнет на одну зарю.

Суцяшэнне
 
Трохі шчасці ўзяць бы напракат,
Калі сваё знікала за туманам,
Упіцца самым падступным зманам,
Калі каварней праўда ў шматкрат!.

Крочым мы. Ад шчасця ўбаку.
Знікне здань заўтрашняга рая.
Я ў свет іншай сыду, сябе карая.
А колькі шчасця змяніць мне на року!

Але я сыду ў нябыт, згару, у ранак,
Загіну, назаўжды закрыю павекі,-
Бяднейшы стане люд на чалавека,-
Сусвет аслепне на адзін світанак.


    Перевод на белорусский язык Максима Троянович