Раскоша - ўласна даймаць і мучыць,
Смяротным воскам на сэрцы капаць,
Агню прыбраўшы ад слоў калючых,
Пісаць санэты і ціха плакаць!
Знішчаць навокал усё бясследна,
Жыць, каб у помсце стаць абазнанай.
Раскоша кожнай душы - быць беднай,
Чужою мукай не прывязанай.
І не баяцца таго парога,
Дзе незваротныя нашы страты.
Раскоша, кажуць, не верыць ў Бога!
Даўгоў скапілі мы неаплатных...
Оригинал:
Какая роскошь – терзать и мучить,
Смертельным воском на сердце капать
И, вдохновляясь от слов колючих,
Писать сонеты и тихо плакать!
Жить, оставляя сплошь пепелища,
И, затаившись в обиде чёрной,
Какая роскошь – душе быть нищей,
Ничьею болью не отягчённой.
И не страшиться того порога,
Где не бывает путей обратных…
Какая роскошь – не верить в Бога!
Долги скопились. Все – неоплатны.