Вода глупа. Толкает, бьется в сваи,
снести пытаясь мост.
Напрасно. Молчаливый исполин,
атаки волн упрямо отражая,
из века век одним лишь занят --
устало, неусыпно
два берега соединять.
Иду опять путем привычным
по старым улочкам к реке.
Остановившись вдруг на полпути,
кладу на камень руку безучастно,
бессильно. Мысленно кричу,
беззвучно, яростно, с тоской:
"Всё, что мы знаем о себе,
развеет ветер над землей,
воспоминание мелькнет в воде
и навсегда исчезнет. Там, в реке
серо-коричневой -- не волны,
имен своих они не помнят.
Здесь правит Время.
Вспять поверни, река,
огнем стань снова камень,
а воздух -- плотью
той, что спасет меня, утешив.
Исчезни, память, наконец!"
Анна Энквист
***
"Als water ben ik uitgestort" /nederlands/
Dom water. Beukt en striemt
de pijlers van de brug
die zwijgend schrap
staat tegen overgave.
Eeuw na eeuw is wat hij weet het binden
van twee oevers. Waakzaam, moe.
Weer ga ik door de oude stad,
altijd naar de rivier.
Midscheeps
posteer ik mij
in machteloze aandacht,
blote hand op steen.
Ik brul met doorgesneden keel,
zonder geluid, van woede en verlies:
Al wat wij weten, hoe wij zijn,
verdwijnt als wind over het land.
Herinnering, die even spartelt in het water
en verloren gaat.
Grijsbruine golven die
hun naam niet zijn.
De kamparts Tijd.
Rivier, stroom achterwaarts.
Steen, wordt weer vuur.
Lucht om mij heen,
wordt lichaam dat mij draagt en
troost.
Geheugen, val uit een.
Anna Enquist
Uit: Soldatenliederen,
De Arbeiderspers 1991