Николай Черненко. К

Максим Троянович
Глаза, как два черных прыжка в никуда,
За что я люблю эту дуру?
Мадам, не бросайтесь под поезда,
Ведь это так портит фигуру.

Я сам, как дурак, от того, что люблю,
Но холодом голос ваш веет,
Мадам, ради бога, не лезьте в петлю,
От этого кожа синеет.

Смешалось в моей голове все подряд:
Движения, взгляды и речи,
Мадам, не пейте крысиный яд,
Он плохо влияет на печень.

К
 
Вочы, як два чорных скачкі ў нікуды,
Завошта я кахаю гэту дурніцу?
Мадам, не кідайцеся да вады,
Бо гэта так псуе спадніцу.

Я сам, як дурань, ад таго, што кахаю,
Але холадам голас ваш вее,
Мадам, напрамілы бог, не хадзіце па краю,
Ад гэтага скура сінее.

Змяшалася ў маёй галаве ўсё наўзгад:
Рухі, погляды і гаворкі,
Мадам, не піце пацучыны яд,
Ён дрэнна ўплывае на ныркі.