Закончилась заветная тетрадь.
Писать стихи уж больше нет охоты.
Рутинный быт: общенье, стол, кровать,
И скучный путь от дома до работы.
И ворох кем-то купленных одежд,
И пресность дня, без перца и без соли.
Увядший ком несбывшихся надежд,
Пылящийся на темной антресоли.
И жизнь пуста, как выпитый бокал,
В тот час, когда уже закончен праздник.
Душа скорбит забывши путь в астрал,
Надувши губы, как купец-лабазник.
Ни прекратить всё это нету сил,
Ни новый путь начать от поворота.
А значит кофе, что давно остыл
И, в общем, нелюбимая работа.
Кава, што даўно астыла
Скончыўся запаветны сшытак.
Пісаць вершы ўжо больш няма жадання.
Зносіны, стол, ложак, руцінны пабытак
І шлях ад хаты да працы рання.
І куча кімсьці набытых адзенняў,
І прэснасць дня, без перцу і солі.
Завялы камяк не спраўдзіўшыхся надзеяў,
Што пыліцца на цёмнай антрэсолі.
І жыццё пустое, як выпіты куфель,
У тую гадзіну, калі ўжо скончана свята.
Душа смуткуе забыўшыся шлях у астрал,
Наставіўшы губу, як купец заўзяты.
Ды спыніць усё гэта няма сілы,
Ні новы шлях пачаць ад заваротку.
А значыць кава, што даўно астыла
І, увогуле, праца не ў ахвотку.
Перевод на белорусский язык Максима Троянович