Шауаланы Разият
ХАР НЕ ДА ЖАНГЫРЫР
Болуш, Аллах, манга, жюрегим
Эсгериу жолда артха къарайды.
Къатымда турса да жан тенгим,
Жюрекни озмаз жарсыу тарайды.
Кетерир эдим эсден десем,
Жазыуун жангы этген а бармы? –
Солууум, жюрек сырым, эсим… –
Нем да барды, жолум а тарды.
Ауазын эштеме заманны:
– Хар нени болады ахыры… – деп,
Ол къатлап турады шош аны, –
Балангда хар не да жангырыр… – деп.
«Алагъа берген болса, къадар
Игисин берсин!» – деп, шош тилейме.
Тилегим, айтып турсам, жарар:
Алагъа ариу жашау излейме.
Насыбым жарты эди – анам
Чарслагъа бир бек эртте кетди да.
Ма аны ючюн къадар, баям,
Насыпны жарты юлюш этдида...