Шауаланы Разият
БИЗ СЮЕБИЗ…
Заманнга деп, эталмай къарыу,
Ажашама сабий атлада.
Эсиме уа бир жокъду арыу –
Хар биринг да жашайды анда.
Атамы арбазы – киргинчли,
Ол ийнакъды таулу элимде.
Алгъышы, тилеги да энчи,
Биз сюебиз бери келирге.
– Аз келесиз… сакълайма бошдан…–
Ёпкелейди атам арада,
Сёзюне мудахлыкъ да къоша…
Биз сюебиз анга къараргъа.
Мусабийди анга жапсарыу
Табыучу, жарытхан мангылай…
Атабыз да алады къарыу,
Биз аны сюйгенни ангылай.
Сабийле, олтуруп къатында,
Биз айтабыз эсги хапарла,
Хар жууукъ-ахлуну атындан
Бир иги зат табып айтыргъа…
Атабыз да жарыйды анда,
Сёзлери да алады къарыу.
Биз сюебиз анга къараргъа,
Ол болады сабыр эм ариу.
Атамы арбазы – къууанчлы,
Хар кимге табылады ышыкъ.
Ма къабакъ эшикни жел ачды,
Кёрейим деп бизни, бир тыншчыкъ.